Μια βόλτα στην οδό Αιόλου

Η διδασκαλία είναι κάτι περισσότερο από το να διανέμεις τη γνώση, είναι να εμπνέεις την αλλαγή. Η μάθηση είναι κάτι περισσότερο από το να αποστηθίζεις δεδομένα, είναι να φτάνεις στην κατανόηση.

Τα παραπάνω δεν είναι δικά μου λόγια, αλλά του William Arthur Ward (1921-1994) ενός Αμερικανού συγγραφέα. Μετά το τέλος ενός μεταπτυχιακού σεμιναρίου Αρχιτεκτονικής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου που παρακολούθησα, έχω να σου πω ότι με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνη τα λόγια του. Νιώθω να έχω κατανοήσει λίγο παραπάνω τι συμβαίνει γύρω μου, εξάσκησα την παρατηρητικότητά μου κι έμαθα ένα ξεχωρίζω εποχές, να κατανοώ καταστάσεις που δημιούργησαν τάσεις. Μέσα στα πλαίσια αυτών των μαθημάτων, έκανα επίσης αξιόλογες γνωριμίες, ίσως και φιλίες και πάνω από όλα πέρασα καλά. Σαν επισφράγιση των μαθημάτων, και στο πλαίσιο μιας εργασίας, λέω να σε πάρω μαζί μου στον κόσμο της παρατήρησης σε ένα συγκεκριμένο δρόμο. Την  οδό Αιόλου. Τι λες; Έχεις όρεξη για βολτούλα και καταγραφή εικόνων; Αν ναι, συνέχισε την ανάγνωση και μου λες στο τέλος πως σου φάνηκε η βόλτα μας.

**************************************************************** 

[Μία καταγραφή της κοινωνίας, του μικρόκοσμου που περιπλανάται στον πεζόδρομο καθώς και τον όσων τον περιβάλλουν, μέσα από την παρατήρηση, τις σημειώσεις και τις φωτογραφίες.] 

Η πεζοδρόμηση της οδού Αιόλου, δείχνει να έχει εξυπηρετήσει τόσο τους επισκέπτες όσο και τους μαγαζάτορες. Η σκιά που δημιουργείται από τα δέντρα εδώ κι εκεί, δημιουργούν μία πνοή δροσιάς μία ζεστή μέρα σαν αυτή, ενώ τα παγκάκια αλλά και τα μαρμάρινα πεζούλια που έχουν κατασκευασθεί περιμετρικά των δέντρων, δίνουν τη δυνατότητα στον περιηγητή να ξαποστάσει πριν συνεχίσει τη βόλτα του ή τις αγορές του. 

Είναι Σάββατο, κι ο κόσμος δεν δείχνει βιαστικός, δεν μοιάζει φουριόζος.Αντίθετα, οι περισσότεροι δείχνουν να απολαμβάνουν τη βόλτα τους στον πεζόδρομο της οδού Αιόλου, ρίχνοντας ταυτόχρονα κλεφτές ματιές στις βιτρίνες αλλά και στις πραμάτειες που εκτίθενται έξω από τα καταστήματα, υφασματάδικα κατά κύριο λόγο.

Οι προσφορές μεγάλες, με έντονα γράμματα στις τζαμαρίες να σηματοδοτούν το 20-30 έως και 50 % έκπτωση, ακόμη και σε επώνυμα λευκά ειδη και όχι σε περίοδο εκπτώσεων αλλά σε περίοδο κρίσης. Με τον δικό του τρόπο, προσπαθεί κι ο πωλητής του εντύπου ΣΧΕΔΙΑ να προωθήσει αυτό το νέο περιοδικό δρόμου με το εκφραστικό εξώφυλλο. Ένα πρόσωπο με την αγωνία και την κραυγή σήμα κατατεθέν του.

Εικόνα που ταιριάζει με τη γυναίκα που στέκεται έξω από την Αγία Ειρήνη και πουλάει χαρτομάντιλα, ενώ κάθε τόσο πιάνει κουβέντα και με κάποιον περαστικό, στοιχείο που δείχνει αν είναι γνώριμη φιγούρα της περιοχής. Ανάμεσα στις συζητήσεις με τους περαστικούς, καυγαδίζει έντονα με έναν  άντρα νεότερης ηλικίας, πιθανόν το υιό της, στα Ρώσικα από ό,τι κατάλαβα πλησιάζοντας.Και όλα αυτά έξω από την εκκλησία… εκεί που ο περαστικός προσπαθεί να βρει την ελπίδα περισσότερο πια, παρά για να ευχαριστήσει για ό,τι έχει.

Απέναντι από την Αγία Ειρήνη, ένα μεγάλο κτίριο ανακαινίζεται. Πρόκειται για το Ξενοδοχείο ΕΜΠΟΡΙΚΟΝ που ετοιμάζεται να αναβιώσει την παλιά του αίγλη, που κρατάει από το 1900 και απ’ό,τι μαθαίνω σκοπός είναι να διατηρηθούν όσο το δυνατό περισσότερα από τα στοιχεία της εποχής.

Λίγο πιο πέρα, ένα περίπτερο ντυμένο με έξτρα δόση design, προσφορά μάρκας τσιγάρων, μοιάζει με κουτί που βρέθηκε εδώ απευθείας από το διάστημα, φερμένο από το μέλλον, ανάμεσα στην εικόνα περασμένων δεκαετιών που αναδύουν τα υπόλοιπα κτίσματα στον πεζόδρομο. Παραφωνία κι η μουσική που ακούγεται μέσα από το περίπτερο, βαριά λαϊκά και άλλα που βρίσκονται στο όριο από το να χαρακτηρισθούν “κυνοτράγουδα”. Προχωρώντας, στον πεζόδρομο, μικρά μαγαζιά, απλώνουν τα τραπεζοκαθίσματά τους , τα σκιάζουν με ομπρέλες και δημιουργείται μία συμπαθητική πιάτσα για καφέ και γρήγορο φαγητό. Το βλέμμα όμως, μαγνητίζεται από το διαφορετικό ανάμεσά τους. Ένα μικροσκοπικό μαγαζάκι, στο χρώμα της μέντας με την ριγέ τεντούλα του να το προστατεύει από τον ήλιο. Street Food γράφει διακριτικά, ενώ πιο έντονα διακρίνεται το όνομά του Falafella’s που παραπέμπει και στην κουζίνα του: Φαλαφέλ, χούμους, και ταμπουλέ μερικές από τις σπεσιαλιτέ του για τον περαστικό που αγαπά την κουζίνα της  Μέσης Ανατολής.

Απέναντι, ένα κατάστημα που φτιάχνει πουκάμισα επί παραγγελία. Σίγουρα ένα  από τα επαγγέλματα που χάνονται στο χρόνο και βρήκε τη θέση του στον ιδανικό δρόμο. Τι κι αν αναρωτιούνται οι νεότεροι ποια η χρησιμότητα αυτού του εργαστηρίου, όταν η υπερπληθώρα των αγαθών επιτίθεται από παντού; Σίγουρα δεν έχουν την ίδια άποψη οι δύο -μεγαλύτεροι σε ηλικία- πελάτες που βρίσκονται στο κατάστημα. Στη μέση του πεζόδρομου, υπάρχουν κάποια καρτοτηλέφωνα. Ένα από αυτά χρησιμοποιείται από έναν αλλοδαπό, πακιστανικής προφανώς καταγωγής. Πλέον, την εποχή της κινητής τηλεφωνίας, νιώθω πως μόνο από ξένους θα μένουν ζωντανές οι γραμμές αυτών των κίτρινων κουτιών. Των κουτιών που ενώ όλοι μας προσπερνάμε αδιάφοροι, για κάποιους είναι ο συνδετικός κρίκος με τους ανθρώπους που άφησαν πίσω τους, χιλιόμετρα μακρυά,  για μια καλύτερη ζωή στη χώρα μας.

Συνεχίζουμε το οδοιπορικό μας και φτάνουμε λίγα μέτρα παραπέρα έξω από μία ακόμη μεγάλη εκκλησία. Τη  Χρυσοσπηλιώτισσα που βρίσκεται υπό ανακαίνιση. Μία ανακοίνωση πάνω στην κολόνα της πρόσοψης, ενημερώνει πως το εσωτερικό του Ναού λειτουργεί κανονικά.

Το πανό που καλύπτει την επάνω επιφάνεια της εκκλησίας, απεικονίζει τη μελλοντική εμφάνιση του Ναού, ενώ ταυτόχρονα καλύπτει την άσχημη φάση των κατασκευών. Δίπλα στην εκκλησία, ένα περίπτερο έχει μετατραπεί σε πωλητήριο ελπίδας…έχει αντικαταστήσει το κλασικό του εμπόρευμα με εκκλησιαστικά είδη-σουβενίρ. Τι κι αν ο ανταγωνισμός στέκεται δίπλα του με ένα αυτόνομο μαγαζάκι που πουλά τα ίδια προϊόντα; Ο ορισμός της ελεύθερης αγοράς  είναι εμφανής.

Λίγο πιο κάτω, ένα από τα παγκάκια έχει καταληφθεί από έναν άστεγο. Λίγη ώρα αργότερα που σηκώνεται από το παγκάκι, διαπιστώνω πως πρόκειται για γυναίκα. Μία γυναίκα ξυπόλητη, βρώμικη παραμελημένη να πηγαίνει στο παγκάκι για να συνεχίσει τον  ύπνο της μέρα μεσημέρι. Η μουσική που ακούγεται από το απέναντι ψητοπωλείο, δένει απόλυτα σκηνοθετικά την εικόνα: “Να μ’αγαπάς”  του Π.Σιδηρόπουλου. Σαν να μιλάει η άστεγη στον περαστικό που την κοιτάει με οίκτο, αν όχι με αηδία!

Σε επόμενο παγκάκι, μια διαφορετική κατάληψη έχει γίνει από έναν γάτη , όπως θα τον αποκαλούσε ο Λουδοβίκος των Ανωγείων. Απλωμένος ανάσκελα κατά μήκος του πάγκου, δείχνει να απολαμβάνει το απαλό αεράκι, δώρο του Αιόλου μία τέτοια ζεστή καλοκαιρινή μέρα.

Ακόμη κι όταν όλοι σταματούν για να τον φωτογραφίσουν, δεν δείχνει να ενοχλείται. Η απόλαυση στο έπακρο!

Εκεί δίπλα είναι κι η Αγία Παρασκευή. Εκκλησάκι κάτω από το επίπεδο του δρόμου με αυλή παραδοσιακή…με πηγάδι και κληματαριά. Μια κληματαριά που πλέκει δαντέλα με την σκιά της στο πεντακάθαρο μαρμάρινο δάπεδο.

Κι ένα ψηφιδωτό πάνω από την είσοδο του μικρού ναού, σκέτο κόσμημα.

Να που η βόλτα μας φτάνει στο τέλος της. Επιστροφή στα μαρμάρινα σκαλοπάτια της  Αγίας Ειρήνης  με τη χαρισματική σκιά και τους έναστρους εξωτερικούς θόλους, για συζήτηση και ανάλυση των παρατηρήσεών μας. Ένα μωσαϊκό εικόνων ξετυλίγεται μέσα από τις περιγραφές, υπό τους παραδοσιακούς  ήχους από το σαντούρι που παίζουν δυο υπαίθριοι μουσικοί λίγο πιο κάτω. Και τώρα γινόμαστε εμείς αντικείμενα παρακολούθησης από τους περαστικούς.

 http://zakaz-pereezdov.ru/skb-bank-oformit-kreditnuyu-kartu.phprussian books translated into english