Μα τόσες εποχές μαζί; Όλες σε ένα διαμέρισμα στη Δανία!

Έχω πέσει με τα μούτρα στα mails σας και στις απαντήσεις μου προς αυτά κι έχει περάσει τόσος καιρός χωρίς να σου παρουσιάσω ένα σπίτι. Πολύ μου έλειψε μια επίσκεψη…εσένα;
Πάμε λοιπόν! Ταξιδεύουμε προς Δανία μεριά, μια που η Σκανδιναβία είναι εγγύηση και θέλω να σε ευχαριστήσω, τουλάχιστον.
Θα δεις στις εικόνες πως αν και τα στυλ που “παίζουν” στο χώρο είναι παραπάνω από αρκετά, το μάτι δεν κουράζεται. Μα πως τα καταφέρνουν θα μου πεις. Κι εγώ θα σου απαντήσω λέγοντας πως όταν μπλέκουμε στυλ και εποχές, κρατάμε χαμηλούς τους τόνους στους χρωματικούς συνδυασμούς. Έτσι κι εδώ η παλέτα περιορίζεται σε γκρίζα-λευκά-μαύρα με ένα-δυο στοιχεία μόνο να λειτουργούν ως focal point [για το οποίο κάνουμε συχνά πυκνά λόγο και να δω πότε θα τα καταφέρω να συλλέξω όλες τις λεπτομέρειες που βρίσκονται διάσπαρτες σε διάφορες αναρτήσεις, ώστε να φτιάξω ένα post με όλα τα μυστικά για τη σωστή δημιουργία του -απαραίτητου- σημείου εστίασης].
Αυτός ο φλούο πίνακας με τον τάρανδο είναι που μου τράβηξε την προσοχή να στραφώ στο συγκεκριμένο διαμέρισμα, άρα πέτυχε το σκοπό του.
Οι προβλέψιμες και ασφαλείς επιλογές, κάνουν τον ιδιοκτήτη να βαριέται εύκολα, όπως λέει, και το πόσο τον νιώθω, δε φαντάζεσαι. Κάπως έτσι την πατάμε εμείς οι “ατίθασοι” της διακόσμησης και καταλήγουμε να ισορροπούμε με το κιτς, το παραφορτωμένο, το υπερβολικό πολλές φορές. Ο μαξιμαλισμός είναι στο αίμα μας, τι να κάνουμε;
Η μαγεία στους χώρους αυτής της κατοικίας κατά τη γνώμη μου, είναι ο τρόπος που έχει καταφέρει να παντρέψει αντικείμενα αξίας με φθηνά προϊόντα, δίνοντας σε αυτά την αξία που κρύβουν πίσω από την οικονομία της μεγάλης παραγωγής τους. Να, σαν τον παλιό πολυέλαιο στην κουζίνα που στέκει παρέα με τα βιομηχανικά φωτιστικά από τα ΙΚΕΑ.Όσο για τους τοίχους, εκεί όσο κι αν εσύ από τη μία βλέπεις ένα αλαλούμ αλλά από την άλλη αυτό που βλέπεις σου αρέσει και δεν το βρίσκεις υπερβολικό, σου έχω την αιτία. Ο ιδιοκτήτης έχει ομαδοποιήσει, έχει χωρίσει σε κατηγορίες τους τοίχους. Στο καθιστικό, πάνω από τον καναπέ, ακουαρέλες και σκίτσα που προέρχονται όλα από τον ιδιο καλλιτέχνη: τον παππού του. Στο υπνοδωμάτιο, ένα σύνολο από καθρέφτες δημιουργεί το δικό του καλλιτεχνικο ύφος, ενώ επιστρέφοντας στο καθιστικό, το φωτογραφικό πορτραίτο του Picasso και ο μαυροπίνακας με την ιδιαίτερη κορνίζα, δημιουργούν από μόνα τους μία γωνιά θαυμασμού.

Και να φανταστεί κανείς, πως σε αυτό το διαμέρισμα που μοιάζει να έχουν εναποθέσει όλη τους την ψυχή και όλο τους το “είναι” οι ιδιοκτήτες, ζουν μόνο δύο χρόνια. Να σου πω κάτι; Έτσι πρέπει να είναι τα σπίτια…σαν να ήσουν εκεί ανέκαθεν. Μόνο τότε το σπίτι βαφτίζεται σε σπιτικό.

via

Τα φιλιά μου,
Decofairy