Ιδιαίτερα θρήσκα δεν με λες. Τα τυπικά. Με τον Άγιο Νεκτάριο όμως, είναι αλλιώς. Κι όσο θυμάμαι όλη μου τη ζωή, μια φορά το χρόνο τουλάχιστον να επισκέπτομαι τη μονή του στην Αίγινα, ποτέ δεν έτυχε να μπω στο σπιτάκι του… Μέχρι προχθές.
Δέος μεγάλο! Μου επέτρεψαν να το φωτογραφίσω και το μοιράζομαι μαζί σας.
Η είσοδος λιτή, oδηγεί σε μία σάλα με παραδοσιακά έπιπλα και εικόνες. Τα φρέσκα λουλούδια κρατούν ζωντανό το χώρο. Στη συνέχεια ένα χωλ με δυο καρεκλίτσες και το ξύλινο τραπέζι στολισμένο με τραπεζομάντηλο πλεγμένο με βελονάκι, πιθανόν από κάποια μοναχή του μοναστηριού ή από κάποια πιστή. Μία πέτρα με χαραγμένη την ταυτότητά της, δηλώνει πως είναι από την κατοικία του Αγίου στη Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης, όπου και γεννήθηκε και έζησε μέχρι τα 14 έτη του.
Στη συνέχεια είναι το δωμάτιό του. Μέχρι στιγμής δεν έχω συναντήσει κανέναν μέσα στο σπίτι του κι αναρωτιέμαι αν άκουσα καλά τη νεαρή μοναχή να δίνει οδηγίες σε κάποιους τουρίστες για το που είναι το σπίτι που έζησε τα τελευταία χρόνια του και πως μπορούν να περιηγηθούν σε αυτό. Λίγο σαν κλέφτης ένιωσα, μέσα σε άδειο από ανθρώπους χώρο,σε ένα σπίτι που βρήκα ανοιχτά και μπήκα. Ένιωσα αυτό το ελαφρύ άγχος μήπως η επίσκεψή μου εκεί είναι απαγορευμένη. Αυτό το χτυποκάρδι, όπως -δεν ξέρω αν το έχεις νιώσει ποτέ, μα εγώ το νιώθω κάθε φορά- όταν βγαίνεις από μεγάλο κατάστημα με το φόβο μην χτυπήσει ο συναγερμός χωρίς λόγο την ώρα της εξόδου σου από την μεγάλη πύλη τους.
Στο δωματιάκι του όμως, μία πιστή, καθισμένη στη γωνιά μπρος στο παραθύρι του, διάβαζε ευλαβικά Της μίλησα, ήταν ευγενική και άδραξα της ευκαιρίας να ρωτήσω αν μπορώ να τραβήξω φωτογραφίες. Μου το επέτρεψε. Και τώρα έχεις κι εσύ την ευκαιρία να δεις το όμορφο μεταλλικό κρεββάτι του Αγίου Νεκταρίου και όλες τις άλλες γωνιές που ήδη σου έδειξα, καθώς και τη βιτρίνα με κάποια από τα υπάρχοντά του. “Να, εδώ είναι οι παντοφλίτσες του”, μου είπε κι επέστρεψε στη μελέτη της (τη βλέπεις να καθρεφτίζεται στο τζάμι της βιτρίνας).
Ελπίζω να απήλαυσες την περιήγησή μας στην κατοικία του Αγίου Νεκταρίου, του “σύγχρονου Αγίου”, μέσα από αυτή τη διαφορετική μέχρι σήμερα ανάρτηση.
Τα φιλιά μου,
Decofairy
Όμορφα γραμμένο και αυτό το, πράγματι, διαφορετικό κείμενό σου. Να είσαι καλά, Ανναστέλλα!
Σε ευχαριστώ Αλεξάνδρα μου 🙂
Αγιε μου Νεκταριε Θαυματουργε εσυ που εισαι ολοζωντανος οπως ολοι οι Αγιοι μας,χαρισε σε ολους μας υγεια, ελεος και υπομονη στις δοκιμασιες.
Ανναστελλα μου, είχα από παιδί μια ιδιαίτερη αγάπη προς τον Άγιο Νεκτάριο. Θυμάμαι είχα πάντα μια εικονιτσα του, πολύ παλιά, που όμως την φυλούσα σαν κόρη οφθαλμού. Κάποια στιγμή πήρα μια καινούργια, την οποία είχα πάρει μαζί μου στο μαιευτήριο στην πρώτη μου γέννα. Θεωρώ ότι είναι ο προστάτης μου, για αυτό και με συγκίνησε αυτή σου η ανάρτηση. Δεν το περίμενα σε τούτο δω το μπλογκ!! Και κάτι ακόμη, όποτε, μα οπότε πάω σε εκκλησία, δεν υπάρχει περίπτωση να μην πέσει το μάτι μου πάνω στο εικόνισμά του. Άφιυ μέχρι και με τα κορίτσια μου το έχουμε συζητήσει! Θα ήθελα πολύ να έρθω Αίγινα για να επισκεφτώ το μοναστηρι και το σπίτι του. Ελπίζω να τα καταφέρω
Αντιγόνη μου, μακάρι να τα καταφέρεις. Είναι πράγματι πολύ συγκινητικά στη Μονή του Αγίου Νεκταρίου. Αξιόλογη είναι βέβαια και η σύγχρονη Εκκλησία με τα υπέροχα μάρμαρα και τους σκαλιστές σαν δαντέλα, κολώνες. Αλλά να σου πω την αλήθεια, η ουσία είναι επάνω. Στη μονή 🙂
Κι εγώ έχω ιδιαίτερη αγάπη στον Άγιο. Ίσως έχω επηρεαστεί και από τον παππού μου, που ως παιδί είχε συναντήσει τον Άγιο Νεκτάριο (πολλοί τον επισκέπτονταν ενώ ήταν εν ζωή, για το θαυματουργό του έργο) και τον είχε φιλέψει και κουφετάκια όπως μου εξιστορούσε. 🙂