Πολλά τα χρόνια που έχουν περάσει από πάνω σου κι αυτό φαίνεται. Σε είχαν παραπεταμένο σε κάποια αποθήκη στην καλύτερη περίπτωση, σε κάποια χωματερή στη χειρότερη. Κάποιες φορές σε προόριζαν ακόμη και για καύση. Λίγα λεπτά θα αρκούσαν για το τέλος σου.
Υπήρξαν όμως κάποιοι που μόλις σε είδαν, βρήκαν πάνω σου μια καλά κρυμμένη γοητεία. Ίσως οι ιστορίες που κουβαλάς πάνω σου και οι καταστάσεις που έχεις ζήσει να σου χαρίζουν αυτή τη γοητεία, αυτό το μυστήριο. Και κάποιοι αυτό το είδαν. Και σε περιμάζεψαν. Σε έσωσαν. Σε μετέτρεψαν σε κάτι νέο, χωρίς ίχνος καμουφλαρίσματος του χρόνου που πέρασε από πάνω σου. Σε άφησαν αμακιγιάριστο, με όλη την ομορφιά του σκαψίματος από τον αέρα, τη βροχή, την άμμο να σε περιβάλλει. Και να σε κάνει πρωταγωνιστή στο σκηνικό.
via:heltenkelt.elsasentourage.se
via: sa.anmagritt.no
via: Clubcu
via: m-lenat
Αφιέρωμα στα “παλιόξυλα” αυτής της ζωής που σώθηκαν στο παρά πέντε και γοήτευσαν!
Τα φιλιά μου,
Decofairy
M΄αρέσει πολύ αυτό! Να αποκτάνε τα πράγματα ξανά ζωή, να “ξαναγεννιούνται”. Ειδικά όταν θαυμάζω κάτι υπέροχα νεοκλασσικά παρατημένα και λέω “αχ να είχα τα χρήματα να τα πάρω και να τα φτιάξω..”Καλημέρα από μια βροχερή Θεσσαλονίκη!
Καλημέρα Βάγια μου! Αυτό με τα νεοκλασικά το έχω κι εγώ…το κακό είναι πως το παρατρέχω το θέμα και σκέφτομαι τα υλικά, τα χρώματα, τα έπιπλα που θα του έβαζα. Και μετά προσγειώνομαι απότομα!
Ωχχ, φαίνεται να συμπάσχουμε οι 3 μας 😀
Καλημέρα, πραγματικά πολύ γοητευτικά αυτά τα ξύλα!
Καλημέρα Ευγενία! Αν βρουν μάλιστα τη θέση τους, σου κλέβουν την καρδιά 😉
Τα λατρευωωω! Οτι παλιο που κουβαλαει την δικη του ιστορια. Ετσι απεκτησα το καλοκαιρι σε διακοπες μου στα Λαγκαδια ενα σκαμνακι απο το 1925 δωρο απο ενα γερακο. Μου αρεσε τοσο πολυ που μου το χαρισε. Τωρα εχει βρει την θεση του σε μια γωνια του σαλονιου μου. Καλημερα Ανναστελλα μου.
Φαντάζεσαι λοιπόν τη χαρά μου κάθε φορά που έπρεπε να βρω ανάμεσα σε παλιά έπιπλα αυτά που θα ταίριαζαν στο μαγαζί μας.Ακόμη και με -12oC απολαυστικό το έβρισκα. Γλυκές καλημέρες!!!
Γοητευμένη από κάθετι παλιό που ξαναγεννιέται… Ακόμα πιο γοητευμένη από την σημείωση στο τέλος..
“Αφιέρωμα στα “παλιόξυλα” αυτής της ζωής που σώθηκαν στο παρά πέντε και γοήτευσαν!”
Αν έλεγε κ λίγο στραβόξυλα θα μου ταίριαζε γάντι! 😉
Τα φιλιά μου!
Ε, με τον καιρό θα εχουν πετσικαρει και λιγάκι, οποτε τα λες και στραβόξυλα αν θες 😉
υπεροχα! και ποσο ταιριαζουν με τα λευκα & τα γκρι…
Πραγματι! Δημιουργούν τον τελειο καμβά
Έτσι και αλλιώς είμαι του παλιού και του κλασικού αλλά έπαθα πλάκα με το καθρέφτη!!! 🙂 Και σε εμας έχουν μείνει κάτι τελευταία ξύλα σε ένα αποθηκάκι.. μμμμ ελπίζω να μην πεταχτουν! Φιλιά!
Τρέξε να τα σώσεις!!!
Φιλια! 🙂