Δώσε χαρακτήρα στο χώρο σου

Πρώτη ανάρτηση της εβδομάδας, πρώτη και του μήνα κι έρχομαι με ένα φιλοσοφικό ερώτημα να σε καλημερίσω…Τι ζητάς από το σπίτι σου;
Και εσύ σκέφτεσαι λίγο και μου απαντάς: Να είναι ζεστό και φιλόξενο και να σε χαρακτηρίζει. Και εγώ συνεχίζω: πως το πετυχαίνεις αυτό; Μήπως ισχύει αυτό που λένε πως η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά; Ε, ναι λοιπόν! Όλα κρίνονται στη λεπτομέρεια.
Και ξέρεις πως καταλαβαίνεις πως ένα σπίτι έχει χαρακτήρα, έχει ψυχή; Όταν σε κάθε σου είσοδο, σε συνοδεύει η έκπληξη. Όταν επιστρέφοντας από τη δουλειά, στη βάση σου, ανοίγοντας την πόρτα συνειδητοποιείς τι ήταν αυτό που σε χαροποιούσε στη διαδρομή: ο όμορφος χώρος σου, που έχει να σου διηγηθεί πολλά κοιτάζοντας την  κάθε γωνιά του. Όταν ο χώρος σου δεν σου θυμίζει κανέναν άλλο χώρο. Ούτε το σπίτι της ξαδέρφης σου, ούτε το σπίτι του περιοδικού, ούτε καν την καφετέρια που συνηθίζεις να πίνεις καθημερινά τον καφέ σου. Μόνο εσένα, εσάς, τα θέλω σας.
Και τι μπορεί να είναι αυτό που κάνει ξεχωριστό το σπίτι σου; Ο πίνακας που σου θυμίζει το υπέροχο ταξίδι σου στο Παρίσι ή που σου θυμίζει έστω το πόσο πολύ θες να ταξιδέψεις εκεί και σε ενεργοποιεί να το κάνεις το συντομότερο.
 via
Το τασάκι που έχασε το ζευγάρι του από την αδέξια κίνηση ενός φίλου, να σου θυμίζει το ξέφρενο πάρτυ έκπληξη που σου έκανε ο καλός σου στα 30 σου. Ή τα παλιά κόμικς που κουβάλησες απο το πατρικό σου, να σου θυμίζουν τη μουρμούρα της μαμάς  σου “τι τις μαζεύεις τις παλιατζούρες“. via
Τις πουέντ σου κρεμασμένες στο υπνοδωμάτιο ανάμεσα σε φωτογραφίες να σου θυμίζουν τη μεγάλη σου αγάπη του παρελθόντος, το χορό…
via

…θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες για τα πιο απλά πράγματα που μπορούν να δώσουν ψυχή σε έναν χώρο.
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που η έκπληξη δεν συνοδεύει την είσοδό σου; Όταν τίποτα άλλο άλλο παρά μόνο σιωπή αιωρείται στο χώρο; Όταν καμιά ιστορία δεν σιγοψυθιρίζεται, κανένας ήχος δεν βγαίνει από τα αντικείμενα του σπιτιού σου;
Τι κάνουμε όταν δεν είμαστε συναισθηματικοί τύποι ώστε να κουβαλάμε τις αναμνήσεις μας μέσω των αντικειμένων από σπίτι σε σπίτι ή είμαστε τόσο συναισθηματικοί ώστε να θέλουμε να σβήσουμε ό,τι συνοδεύει το παρελθόν μας; Μα φυσικά ξεκινάμε από το μηδέν, δημιουργούμε ένα νέο σκηνικό, βγαλμένο μέσα από τα “θέλω” μας που ποτέ δεν παραδεχτήκαμε, τα γούστα μας που ποτέ δεν εκφράσαμε, μέσα από την αναζήτηση μιας νέας ζωής. Ψάχνουμε βαθιά μέσα μας και ανακαλύπτουμε μικρούς θησαυρούς από όμορφες εικόνες που θα θέλαμε να μας περιτριγυρίζουν αλλά ούτε καν τολμούσαμε να σκεφτούμε…πόσο μάλλον να εκφράσουμε με πράξεις. Με λίγα λόγια, πρέπει να ξαναγεννηθούμε μέσα από το σπίτι μας!
Ερέθισμα για αυτή την [φιλοσοφική] ανάρτηση, είναι 2 διαμερίσματα που μελετάω αυτό το διάστημα. Δηλαδή, έχουν ήδη προχωρήσει και έφτασε η ώρα της διακόσμησης…το κερασάκι στην τούρτα. Και τούρτα χωρίς κερασάκι -ή έστω μια ζαχαρόπαστα, ένα royal icing,κάτι βρε παιδί μου-, δε νοείται. Kαι τα δύο σπίτια, αν και νοικοκυριό ετών, θέλουν να κάνουν μια νέα αρχή, με νέες βάσεις, με τη λεπτομέρεια που θα κάνει τη διαφορά που λέγαμε και παραπάνω. Μαζί με αυτά τα σπίτια, έλαβα και ένα mail με έναν όμορφο και μελετημένο από επαγγελματία, χώρο, που του λείπει όμως…μάντεψε τι! Η ψυχή φυσικά. Έτσι σκέφτηκα να αποτυπώσω με λέξεις τον τρόπο που λειτουργώ σε αυτές τις περιπτώσεις. Όταν καλούμαι δηλαδή να επιλέξω εγώ τα αντικείμενα σε έναν χώρο.
 via
Αρχικά προσπαθώ να εκμαιεύσω από τον ένοικο, τι είναι αυτό που θα μπορούσε να συλλέξει και να “εκθέσει”. Κάτι μικρό που να έχει σημασία για εκείνον. Όλα άλλωστε ξεκινάνε από κάτι πολύ απλό που μας παρακινεί. Αυτό μπορεί να είναι ακόμη κι ένα κουτί σπίρτα από αγαπημένο μαγαζί που μας ξυπνάει μια νέα μανία και καταλήγουμε να ψάχνουμε στο e-bay για άλλα κουτιά σπίρτα. Και βρίσκουν τη θέση τους παρατεταγμένα σαν καλοστημένα στρατιωτάκια, στη βιτρίνα του coffee table μας που μέχρι πρότινος στολιζόταν από ανούσια, άψυχα αποξηραμένα λουλούδια.
via
Ή ένα απλό πετσετάκι πλεγμένο με το βελονάκι από τα χέρια της γιαγιάς μας, μοναδικό αντικείμενο που έχουμε να μας τη θυμίζει και δεν θέλουμε να αφήσουμε μόνο του.Συλλέγουμε κι άλλα, αγορασμένα φτηνά από παζάρια, που τελικά καταλήγουν μέσα σε κάδρα να στολίζουν τον τοίχο πάνω από τον καναπέ μας. Και δείχνουν τόσο πολύτιμα, τόσο μουσειακά εκεί πάνω, πίσω από το τζάμι τους. Κι είναι η ωραιότερη γωνιά του σπιτιού…έτσι απλά.
via
Στους πελάτες μου για παράδειγμα, πρότεινα παλιές φωτογραφικές μηχανές. Απλά τις ανέφερα σε μια συζήτησή μας είναι η αλήθεια. Κι όταν πριν μερικές Κυριακές μου τηλεφώνησαν ενώ βρίσκονταν στο Μοναστηράκι -στο γιουσουρούμ που λέμε-, να μου πουν ότι μου στέλνουν φωτογραφίες από μηχανές για να τους πω τη γνώμη μου, κι όταν μετά από λίγο που μιλήσαμε, βρίσκονταν σε παλαιοβιβλιοπωλείο για να διαλέξουν  βιβλία για το “σκηνικό” μας, ένιωσα ένα περίεργο συναίσθημα που κατάφερα να τους ενεργοποιήσω, να τους σπρώξω στο παιχνίδι του δικού τους, εσώψυχου κρυμμένου θησαυρού. Μα περισσότερο από όλα, ένιωσα όμορφα που κατάφερα να κάνω αυτούς τους ανθρώπους να δείξουν ενδιαφέρον για το σπίτι τους, να “χαραμίσουν” την Κυριακή τους ψάχνοντας στους πάγκους του παζαριού, αντί να πίνουν καφέ με τους φίλους τους.
Κι αν για εσένα που ασχολείσαι με το σπίτι σου από χόμπυ, βρίσκεις διασκεδαστικό το ψάξιμο αντικειμένων ή τη βόλτα στα μαγαζιά σου λέω πως για κάποιον που δεν έχει ξανασχοληθεί, κάθε άλλο παρά όμορφη διαδικασία είναι. Κι όμως, το εκαναν με πολύ χαρά και ξαναπήγαν την επομένη για να αγοράσουν τα ευρήματά τους κι όταν βρεθήκαμε, ο ενθουσιασμός τους ήταν εμφανής, για κάτι που έκαναν έξω από τα νερά τους, έξω από τις συνήθειές τους. (Το αποτέλεσμα θα το δεις σύντομα, μέσα από εδώ).

Α, και μην ξεχάσω να σου μιλήσω για το φωτισμό. Λάμπες δαπέδου, λάμπες επιτραπέζιες, απλίκες, κεριά, λαμπιόνια, γενικά περιμετρικός χαμηλός φωτισμός θα χαρίσει περίσσια ζεστασιά. Δοκίμασέ το και θα με θυμηθείς.

Φυσικά, στη διακόσμηση θα υπάρξουν και τα πιο εμπορικά κομμάτια, όπως βάζα, κηροπήγια,κορνίζες και ότι συνηθίζουμε να βλέπουμε σε όλα τα σπίτια. Σημασία έχει όμως, η ένταξή τους στη συνολική διακόσμηση να γίνει με τρόπο τέτοιο που να δείχνουν ακόμη κι αυτά που αγοράστηκαν μόλις χθες, πως έχουν να σου πουν μια ιστορία. Να ανακατευθούν παλιά και νέα κομμάτια και να ξεκινήσουν οι ψίθυροι μεταξύ τους. Να τους προσθέσεις μιά δαντέλα, ένα κομμάτι ύφασμα, κάτι ώστε να το κάνεις δικό σου.
via
Κι αν αναρωτιέσαι πόσο ηθικό είναι να κατασκευάζουμε σκηνικά στο χώρο μας, κι αν πιστεύεις πως κάθε άλλο παρά χαρακτήρα θα αποπνεύσει κάτι τέτοιο, ακόμη κι αν νομίζεις πως θα δείξει ψεύτικο ένα τέτοιο εγχείρημα, εγώ με τη σειρά μου θα το αρνηθώ και θα σου πω ότι το πόσο αληθινό ή ψεύτικο θα δείξει το σκηνικό σου, εξαρτάται από το δικό σου ρόλο. Θα είσαι απλά θεατής σε κάτι όμορφο που κατάφερες να δημιουργήσεις, με ή χωρίς βοήθεια, ή θα πάρεις το σενάριο στα χέρια σου και θα παίξεις με τόσο πάθος στο νέο χώρο σου ώστε να γίνεις ένα με αυτόν και να συνεχίσεις  να πρωταγωνιστείς, να γίνεις κομμάτι του;

Τα φιλιά μου,
Decofairy